Tafraout
Zoals verwacht was het op oudejaarsavond stil in de palmerie. Van Nabil horen we dat een stel Franse hippies een nacht met kampvuren en muziek wilden doorbrengen: de politie heeft er een stokje voor gestoken vanwege brandgevaar en het feit dat hippies regelmatig voor overlast zorgen. We hebben geen oliebollen maar ….. Mariam komt een chocoladetaart brengen. Lekkerrr! Vuurwerk hebben we ook niet. We krijgen van Edgar een video’tje van het afgestoken vuurwerk in Eefde. Er stond een tent inde tuin waarin hij met vrienden en buren het nieuwe jaar heeft ingeluid.
Wij beginnen het nieuwe jaar rustig en eten een door Mariam klaargemaakte tajine.
Vanmorgen in het dorp zo’n beetje de laatste begroetingen op de wekelijkse soek gehad met steeds dezelfde reactie: ik wist al dat jullie er weer waren.
Het is prachtig weer en nog steeds meer dan 20° en windstil. Tijd om de barbecue aan te steken. We vragen Mariam en Mohamed om mee te doen. Natuurlijk kan Mariam het niet laten: ze brengt een heerlijke salade mee. Het wordt een gezellige middag; aan het eind krijgen we er nog twee theedrinkers bij.
Theo gaat naar de kapper en blijft anderhalf uur weg. Het is zeker druk? Nou nee, de kapper neemt alle tijd. Voor slechts € 2,95 is hij bijna een uur aan het knippen met haren, baard, snor en het scheren van nekharen en haren in neus en oren. Het ziet er piekfijn uit. Mariam is ook très content. Ze had de afgelopen dagen een paar keer opgemerkt: Theo est comme une femme, il doit aller chez le coiffeur.
Elke vrijdag is het in heel Marokko couscous-dag. Mariam nodigt ons bij haar thuis uit om mee te eten. We hadden haar nieuwe huis in aanbouw gezien; het is de eerste keer dat we zien dat het is ingericht en bewoond. Wát is het mooi geworden!
Met het mee eten hebben we geleerd het bord niet te snel leeg te eten; voor je het weet is het weer vol geschept. Helaas, het helpt niet altijd: het blijft “manger, manger”. Als we aan het eind van de middag op willen stappen is het “pas encore” en ….. daar komt de thee op tafel met allerlei lekkers. We hadden het kunnen weten. Bij het vertrek om 18.30 uur kunnen we geen pap meer zeggen. Mariam geeft nog twee broodjes mee voor ce soir: ongelooflijk! Weigeren is uit den boze.
We gaan naar ons favoriete uitzicht met panorama over de Amelnvallei waar de dorpjes tegen de rode bergwanden zijn aangeplakt. Op de Jbel Lekst lijkt “de leeuw” vanaf hier heel dichtbij. Wat een fijne plek is dit. De komende weken zal dit vaker doel van onze wandelingen zijn. We hebben het vaker gezegd: stoelen mee en hier de hele dag genieten. Maar ….. hoe krijgen we die stoelen boven? Ezeltje huren?
Het Berber Nieuwjaar valt dit jaar op zondag 14 januari. Het is het jaar 2974. De viering van de 1e Yennayer (januari) is een nationale feestdag. In het dorp staat een tent, er is muziek en vuurwerk.
De dagen gaan ongemerkt en snel voorbij. We wandelen veel in de omgeving. Zo langzamerhand komen er meer campers in de palmerie: onvoorstelbaar genoeg nog steeds weinig Fransen – het zijn deze winter voornamelijk veel Duitsers, Zwitsers en Oostenrijkers.
Voor Mariam betekent dit beetje bij beetje meer werk. Ze is er blij mee. Toch heeft ze nog steeds tijd voor het dagelijkse kopje koffie. Voor Mohamed geldt dat allang niet meer. Hij heeft het gigantisch druk met zijn spuitbedrijf. Het adverteren op internet werpt z’n vruchten af. Momenteel heeft hij vijftien man aan het werk. In elf jaar tijd hebben we hem zien opgroeien van jongetje die in de palmerie op de fiets alle campers langs ging, met water- en gasflessen zeulde tot man van volgende maand alweer 22 jaar met een eigen bedrijf. Als hij al tweemaal per week tijd heeft voor koffie met “koek van de soek” is het veel. Wel komt hij ons trouw elke dag water brengen, ook al hebben we gezegd dat hij best eens een dag kan overslaan als het zo uitkomt.
We worden uitgenodigd om te komen eten bij de Franse Daniël en Alain. We hebben hen leren kennen via Mariam en Mohamed. We eten dan ook met z’n zessen. Het is hilarisch: Theo spreekt geen Frans, Mariam en Alain spreken geen Engels. Af en toe zeggen Mariam en Mohamed wat in het Berber tegen elkaar. Toch begrijpen we elkaar allemaal. Het is een écht gezellige middag met heerlijk eten. Die mannen kunnen er wat van in de keuken. Corrie stelt voor dat ze Theo het één en ander gaan leren.
Het is vooral een maand met veel eten geweest. Het volgende feestje dient zich aan: het regelen van de prolongation – de aanvraag van een visum om langer dan drie maanden in Marokko te mogen blijven. Hopelijk gaat het dit jaar met minder gedoe dan vorige winter en hoeven we niet vijf keer terug te komen op het politiebureau omdat er in Tiznit regeltjes zijn veranderd waarvan men hier niets weet. Inshallah.
We gaan aan het werk – per persoon: acht pasfoto’s (om de muren van het bureau in Tiznit mee te behangen?), vier aanvraagformulieren invullen met stylo bleu, vier kopieën van de bladzijde van het paspoort met de foto plus die van de bladzijde waarop de inreisdatum staat, vier fotokopieën van bankafschriften van de laatste drie maanden, één origineel plus drie kopieën van een huisvestingsverklaring, vier kopieën van een medische verklaring. Verzamelen maar en dan ….. laten legaliseren op het gemeentehuis: twee stempels, één zegeltje en een handtekening op elk formulier. We hebben weer wat te doen.
Leave a comment