Tafraout (4)
Begin april kan wel gesteld worden dat het overwinteren voorbij is. Door het coronavirus zijn we nu aan het overleven in het Land van Ooit. Want ….. óóit zullen we Marokko weer kunnen verlaten. Inmiddels is Spanje met het aantal ziektegevallen en het te betreuren aantal doden Italië voorbij gestreefd. We willen momenteel dus écht niet overvaren naar Spanje!! (daargelaten dat de mogelijkheid er ook niet is).
De lockdown in Marokko duurt voorlopig tot 20 april, de dag dat wij uit Tafraout wilden vertrekken, om een week later naar Europa te varen. Gezien de omstandigheden in Europa gaan we er al van uit dat dat niet gaat lukken. Momenteel mag/kan men zelfs het dorp Tafraout niet verlaten. De uitvalswegen van/naar het dorp zijn afgesloten en worden door militairen bewaakt. Iedereen wil naar huis; wij zijn thuis. Home is where the camper is / home is where you park it.
Ondanks dat we geen idee hebben wanneer we Tafraout mogen/kunnen verlaten, hebben we het hier best naar onze zin. Er valt ook nog genoeg te lachen. Zoals om de “betaalman/bewaker”. De hele winter kwam hij het stageld te voet halen. Sinds deze week rijdt hij op een splinternieuwe scooter. De zaken gaan blijkbaar goed. Vandaag loopt hij mank als hij van de scooter stapt. Desgevraagd vertelt hij dat hij gisteren met de scooter is gevallen. Uit de bocht gevlogen? Tja, dan moet hij maar niet te hard rijden. De scooter ziet er niet nieuw meer uit: aan de hele voorkant is de beplating verdwenen maar het ding rijdt nog. Een scooter kópen is één ding; erop kunnen rijden een tweede. Na een ruime week komt de beste man weer te voet: pas de scooter – geen scooter meer.
We steken onze kop niet in het zand. We blijven het coronanieuws volgen maar blijven ook genieten. We proberen elke dag tenminste een korte, of liever nog, een lange wandeling te maken. De boodschappen in het dorp blijft Theo alleen doen; hij komt steeds als een pakezel terug.
Het blijft een raar idee dat we totaal niet weten wanneer we Marokko kunnen verlaten. Maar ….. waar zouden we naar toe willen/moeten?! Vanaf de eerste melding van een besmetting vijf weken geleden zijn er in heel Marokko slechts een kleine 600 ziektegevallen in het noorden en in de grote steden zoals Casablanca, Marakech, Fez en Meknès. In Italië en Spanje zijn elke dag !! al zo’n 900 doden !! te betreuren. In héél Europa heeft men veel te lang gewacht met het nemen van drastische maatregelen en zelfs nu is er nog geen sprake van een totale lockdown zoals in Marokko, die zijn vruchten lijkt af te werpen. Door de WHO en andere gezondheidsorganisaties is Marokko geprezen voor deze vroegtijdige rigoreuze aanpak. We zijn nog steeds blij dat we hier in Marokko “vastzitten” en niet waar dan ook in Europa zijn.
O, o, o, Mariam! Je maakt het veel te gek! Alweer een telefoontje: niet koken, Mohamed brengt couscous. Elke vrijdag is het in Marokko traditioneel couscousdag; we delen daar regelmatig in mee. We hebben er weer van gesmuld!
In een mail van de NKC wordt melding gemaakt dat steeds meer campings en camperplaatsen sluiten. De NKC roept camperaars op om thuis te blijven. Thuis? We zijn thuis! Er wordt voorbij gegaan aan het steeds groter aantal mensen die in de camper wonen en die hun huis toch érgens moeten neerzetten. Overal in Europa worden camperaars met de nek aangekeken, van camperplaats naar camperplaats gestuurd en gesommeerd naar het thuisland te vertrekken. Aan de Spaanse grenzen worden formulieren uitgereikt met een verplichte rijroute. Wie zich er niet aan houdt, kan rekenen op een fikse boete.
Wij zijn blij met ons plekje in Marokko/Tafraout waar we door onze lieve familie zo goed verzorgd worden en waar we geen stress hebben over waar we mogen staan/mogen blijven. We kunnen ons geen luxere “opsluiting” wensen. In het boek “Een memoir” van Joseph Anton oftewel Salman Rushdie staat: “Een gerieflijke gevangenis is nog steeds een gevangenis”. Op dit moment hebben wij geen enkele moeite met onze gevangenis.
Het eerste incident in de palmerie doet zich voor. Een groep van acht Fransen (wat anders!) zit gezamenlijk luidruchtig te eten en vooral te drinken. De bewaker wijst erop dat het niet de bedoeling is dat mensen in groepen bij elkaar gaan zitten. En dan blijkt: als de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. Eén van de mannen pakt een steen en gooit deze naar de bewaker. Kort daarop rijdt een auto met militairen het terrein op en ….. afgelopen is het met het feestje. Wat moet je nou met zulke mensen? Het land uitzetten, haha!
Sinds de afkondiging van de noodtoestand zijn bijna 5100 mensen gearresteerd voor het schenden van de lockdown. Iedereen die de noodtoestand niet respecteert riskeert één tot drie maanden gevangenisstraf en een boete van 300-1300 Dirham / €30 - €130. Inmiddels zitten vanwege deze schending meer dan 700 mensen in de gevangenis. Jammer genoeg is het voor het Franse stel onruststokers in de palmerie gebleven bij een flinke waarschuwing.
Op 10 april: een nieuwe verordening. Iedereen die zich op de openbare weg begeeft is verplicht een mondkapje te dragen. Ook op deze maatregel wordt streng gecontroleerd door militairen. Op de site van het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) lezen we dat het gebruik van mondkapjes geen toegevoegde waarde heeft en, behalve voor zorgmedewerkers, overbodig is. Mondkapjes horen volgens het Instituut thuis in de zorg. De simpele mondkapjes die veel mensen dragen beschermen de gebruiker niet tegen het virus. Belangrijk blijft het 1½ meter afstand houden, thuisblijven en frequent en nauwkeurig handen wassen. Omdat het dragen van een mondkapje in Marokko verplicht is, houden we ons aan de opgelegde maatregel.
Eén van de Nederlandse camperaars heeft een idee: een gezamenlijke paasbrunch. Wat een verstand! Hoe dan? Allemaal een mondkapje voor (eet smakelijk) en op 1½ meter afstand van elkaar gaan zitten schreeuwen? Of willen ze de militairen op bezoek? Na enig heen en weer gepraat is het idee van de baan.
We hebben wel contact met Nederlanders maar we mijden degenen die alleen maar corona-gesprekstof hebben. Het meest hebben we contact met Guusta en Jan. We hebben veel gezelligheid aan elkaar en we zitten op één lijn wat alle gebeurtenissen betreft: gewoon doorgaan en je de kop niet gek laten praten.
We vermaken ons nog prima, komen bijna tijd te kort. Aan het eind van elke dag verbazen we ons dat er alweer een dag voorbij is. We zijn “druk” met van alles en niks.
Al zien we Mohamed elke dag, we missen Mariam. Op weg naar ons toe is ze al twee keer tegen gehouden omdat haar doel niet noodzakelijk was.
Nadat het een poosje een aangename 25° is geweest, is het nu al enkele dagen meer dan 30°. We drinken ’s morgens koffie in de zon en zoeken daarna de schaduw op. Voor de boodschappen loopt Theo zo vroeg mogelijk naar het dorp.
Wat een verrassing! Bij elke camper wordt een pakket afgeleverd met daarin mondkapjes, drinkwater, twee verpakkingen pasta, twee blikjes makreel, koekjes, aardappelen, groenten en vier soorten fruit. Wat een geweldig gebaar van de gemeente! We hebben het hier goed en we zijn gezond. Wat willen we nog meer?! En belangrijk: na telefonisch contact met onze kinderen horen we van hen dat het met allen goed gaat.
Wat een rotherrie vannacht. Met donderend geraas gaan de vuilnistonnen van de sokken. Er zitten twee wilde zwijnen in de vuilnis te wroeten. Wat nou, wilde zwijnen?? In no time is het een grote bende. De volgende morgen veegt één van de bewakers alles met zijn voeten weer in de tonnen en zet deze rechtop. Later zegt hij dat het ’s nachts wel was opgemerkt maar dat opruimen wel kon wachten omdat de mensen ’s nachts toch slapen. De zwijnen wonen in de omliggende bergen en komen, hongerig, uit de vuilnistonnen eten.
In het Nederlandse kamp heeft men opnieuw iets bedacht: het inventariseren en op een lijst zetten van de Nederlanders in Tafraout met vermelding van de wijze waarop men denkt naar Nederland te kunnen reizen. We willen niet op een lijst; hier worden we moe van. We kunnen ons niet voorstellen dat er iemand behoefte heeft van een ander te horen wat hij er van vindt. Ons interesseert het in ieder geval niet of anderen veel geld willen betalen voor een ferry naar het Franse Sète, naar de inmiddels soortgelijke mogelijkheid om naar Genua te varen of gewoon af te wachten om met de reeds betaalde retourticket te zijner tijd met de “normale” ferry Marokko/Spanje te varen. We kiezen voor het laatste, laten ons niet door anderen beïnvloeden. We trekken ons eigen plan maar houden natuurlijk wel berichtgeving/nieuws in de gaten voornamelijk via de Marokkaanse site “Bladna”.
Op 18 april maakt de Marokkaanse regering bekend dat de lockdown verlengd wordt tot 20 mei. Hoewel we graag naar Nederland, naar onze kinderen, terug willen kunnen we er verder niet mee zitten. We hebben gewoon nog 4½ week vakantie in het vooruitzicht!
In de nacht van 18-19 april wordt de klok een uur terug gezet. Grappig: het tijdsverschil met Nederland is nu twee uur maar ….. huh, Marokko doet sinds het najaar van 2018 toch niet meer aan die flauwekul van zomer- en wintertijd?! Nee, eind van de week begint de Ramadan. Door het terugzetten van de klok is het een uur eerder donker en kan men daardoor een uur eerder eten.
Ramadan is de negende maand van de Islamitische kalender en is de maand waarin moslims 30 dagen vasten van zonsopgang tot zonsondergang en zelfs geen water mogen drinken. Iftar is het moment dat het vasten wordt gebroken en men samenkomt om te eten, er wordt iets voorgelezen uit de Koran en men zet traditionele muziek op. Aan het eind van de Ramadan viert men het feest Eid al Fitr oftewel het Suikerfeest. Hoe dat dit jaar allemaal zal gaan? (Familie)-samenkomsten zijn door het coronavirus verboden en er wordt steeds strenger gehandhaafd. Sinds de inwerkingtreding van de lockdown voeren de autoriteiten een zero-tolerantie beleid jegens personen die “oproepen tot ongehoorzaamheid”. Inmiddels zijn 36.000 arrestaties verricht en zijn meer dan 20.000 personen voorgeleid. De gevangenissen zitten overvol. We merken hier de verscherpte aanpak ook. De controle activiteiten worden opgevoerd. Elke avond, ook in donker, rijden er militairen in auto’s met groene zwaailichten rond. In de palmerie bij Tazka waar camperaars/jongelui met kinderen staan, wordt gesommeerd de kinderen na 18.00 uur binnen te houden. Kampvuren en (harde) muziek mag niet meer.
Nu we door de strenge maatregelen Mariam sporadisch zien/spreken, wordt het er door de Ramadan niet beter op. Mohamed komt brood, water, bestelde tajine, etc. brengen en de was ophalen maar ….. afgelopen is het met even gezellig samen koffie drinken.
Wie van ons beiden ook naar het dorp loopt om boodschappen te halen, onveranderd zitten er bij het gemeentehuis twee mannetjes in de brandende zon in “astronautenpakken” op hun krent voor zich uit te kijken om alle vrachtwagens die komen bevoorraden te ontsmetten. Ze zien erop toe dat behalve deze vrachtwagens niemand het dorp in of uit gaat. Pfff, warm die pakken en ….. saai baantje hoor. Zullen we ze een spel kaarten aanreiken? Dan hebben ze wat te doen!
Ondanks alle goede maatregelen en handhaving daarvan is er even coronapaniek in Tafraout. Er rijdt een ambulance met sirene en zwaailicht richting Tiznit. De verhalen zijn warrig: een Italiaanse vrouw heeft drie weken in het ziekenhuis van Tiznit gelegen, is daarna naar Italië vervoerd en kreeg daar corona. Mensen, allen Italianen, waar de vrouw mee in contact is geweest zijn achter de ambulance naar het ziekenhuis gereden om zich te laten testen. Waarom dan die “gillende” ambulance? De volgende dag blijkt het gelukkig loos alarm te zijn geweest.
Op 28 april zijn we precies vijf maanden in Marokko en vier maanden in Tafraout. Zóó lang hebben we in ons tienjarig camperleven nog nóóit op één en dezelfde plek gestaan.
De temperatuur is met gemiddeld 25° nu nog aangenaam. De voorspellingen voor volgende week zijn dat het 34° gaat worden. Voor het te warm wordt wandelen/klimmen we de 15km heen en terug met Guusta en Jan naar de Geverfde Rotsen. Voor ons gesneden koek, voor hen de eerste keer. Het blijft een mooie wandeling in een prachtige natuur. Ter ere van de 53-jarige trouwdag van Guusta en Jan eten we aan het eind van de dag samen een door Mariam gebakken pizza.
En dan is het 30 april. We sluiten de maand af met 4200 corona besmettingen in Marokko in twee maanden tijd en slechts 165 sterfgevallen op een bevolkingsaantal van 36 miljoen mensen. Het aantal arrestaties voor het niet naleven van de lockdown maatregelen bedraagt 4000 per dag!! De drastische maatregelen en strenge handhaving daarvan lijken dus te werken. Voor ons is het goed leefbaar. We snappen daarom nog steeds de halve maatregelen en slechte handhaving daarop in Nederland en andere Europese landen niet.
In Italië, Spanje, Frankrijk en Engeland zijn inmiddels meer dan 25.000 mensen per land overleden aan de gevolgen van het virus. Dat zijn meer dan zes keer zoveel doden !! dan er in Marokko besmettingen zijn. Marokko doet het goed, we voelen ons hier veilig.
De maand is om. Nog 20 dagen te gaan voor de lockdown van 20 mei afloopt. En dan ….. ? We kunnen weinig anders dan wachten op de dingen die komen gaan en (proberen) er nuchter onder te blijven.
Leave a comment