Nederland (3)
Vrijdag 1 september: de verjaardag van Edgar. Tegen het middaguur vertrekken we naar Eefde. Edgar heeft een halve vrije dag van zijn werk. We gaan hem helpen met het opzetten van een feesttent van 6 x 4 meter. In de uitnodiging aan vrienden en bekenden heeft Edgar vermeld dat hij 42 kaarsjes mag uitblazen. Oké, we brengen een taart mét 42 kaarsjes mee, dus dat wordt blazen. Na koffie met taart beginnen we met het opzetten van de tent. Het is een gemakkelijk systeem dus de tent staat na een groot half uur.
Zoals gebruikelijk komt er ’s avonds een grote groep vrienden en zoals elk jaar weer wordt het een latertje met naar bed gaan of ….. vroeg – het is maar hoe je het bekijkt. Het feestje duurt dit jaar tot half vier in de morgen. Voor ons is het altijd weer gezellig om de vrienden, waarvan we er velen kennen vanaf de kleutertijd, weer te zien en te spreken.
Maandag 4 september: we parkeren de camper bij Freddy – Hanzestadcampers waar Els en Reyer ons komen ophalen voor onze gezamenlijke vakantie in de buurt van het Duitse Schmallenberg.
Het is een rit van ongeveer vier uur. We stoppen onderweg voor koffie en een broodje en arriveren rond 16.00 uur in Untervalme. De “sleutelbewaarster” vindt het helemaal fantastisch dat we er zijn; ze had er haar vraagtekens bij gezet omdat we vorige zomer al hadden geboekt. Het driehoekige huisje is echt Duits, enigszins gedateerd maar gezellig. Een soort van plaggenhut dus.
Kenmerkend voor een verblijf in Untervalme zijn de rust en de eindeloze wandelmogelijkheden. Na een nacht slapen gaan we dan ook op pad voor een wandeling in de prachtige omgeving van het Sauerland. Nee, niet een grote wandeling van 16 kilometer – we willen rustig aan beginnen. Zonder problemen lopen we met nogal wat hoogteverschillen via een panorama uitzicht naar een waterval. Van die waterval hadden we meer verwacht na de vele regen van de afgelopen weken. Het is daarna nog ruim 4 kilometer terug naar het huisje maar ….. we verdwalen ….. en het is zó warm. We lopen, dwalen en lopen. Zelfs een stuk over een gedeelte omgekapt bos met diepe tractorsporen waar takken her en der verspreid liggen. Helaas, het schiet niet op, de route lijkt alleen maar langer te worden. Steeds weer denken we dat we er bijna zijn, maar nee – verder maar weer. Als we 17 kilometer hebben gelopen blijkt uit GoogleMaps dat er nóg bijna 4 kilometer te gaan zijn. Els en Corrie zien het, heuveltje op en heuveltje af, niet meer zitten en lopen 500 meter? naar een doorgaande weg. De mannen lopen verder om de auto te halen. Sneller dan verwacht komen ze aanrijden op het afgesproken punt. Pffff. We hebben ons best gedaan vandaag. Hoezo is 16 kilometer te ver – het zijn er gewoon 21 geworden!
Bij het huisje met de voeten in een bak koud water vinden we met z’n allen dat we wel een biertje verdient hebben. Het was een inspannende maar tóch wel een hele leuke dag.
We gaan een dagje naar Winterberg waar we beginnen met koffie en gebak. Daarna gaan we op ontdekkingsreis op de Winterberg-Boulevard en slenteren we door het gezellige winkelcentrum met de vele winkels en trendy boetiekjes. We lopen naar de St. Georg Springschans. Voor € 2 kunnen we de toren beklimmen. De schans is vanzelfsprekend gesloten. Na een heerlijke maaltijd is de dag om en gaan we richting ons huisje in Untervalme. Na een gezellige avond is de dag alweer voorblij.
Els en Corrie beginnen de dag sportief: vijf rondjes “rund ums Haus”. We verwachten een reactie van de mannen. Ze zien het hoofdschuddend aan maar reageren niet. Wat flauw! We zijn in ieder geval niet verdwaald.
We gaan naar het Besucherbergwerk Ramsbeck. Het mijnbouwmuseum toont de geschiedenis van de ertswinning in Ramsbeck en Sauerland met tentoonstellingen waaronder machines, interactieve stations, mineralencollecties en een film. Met een mijntrein verdwijnen Theo en Reyer anderhalve kilometer de berg in, 300 meter onder de grond waar ze kennis maken met het werk van destijds in oude tunnels. Els en Corrie blijven boven en bekijken het museum. Een goede keus: aan het einde van de ondergrondse rit komen twee steenkoude mannetjes naar boven.
Na het eten van een broodje bij Bäckerei Hamich maken we een korte wandeling. Een échte korte wandeling deze keer van slechts 7 kilometer – en dát zonder te verdwalen.
We hebben de smaak te pakken en gaan op pad voor een volgende wandeling. De route voert ons door het voormalig mijnbouwgebied. Bij de Willibaldstollen staat aan de ingang van de mijngang een beeld van de Heilige Barbara, patrones van de mijnwerkers. “Ertzengel” am Leiseband: in veel gezinnen werd het werk in de mijnen van generatie op generatie doorgegeven. Niet alleen jongens en mannen werkten hier, ook vrouwen en meisjes vonden hier werk. Ze werden “aartsengelen” genoemd. Das Steigerlied: het lied wordt sinds eeuwen gezongen in alle mijnwerkersgebieden. Zo worden tijdens de gehele wandeling vele wetenswaardigheden over de mijnbouw in dit gebied vermeld. Het is een mooie en informatieve wandeling in een prachtige omgeving.
Tja, daarna moeten we boodschappen doen – we gaan een keer zelf koken!
Zaterdag 9 september: We worden opgeschrikt door een bericht over een aardbeving in Marokko in een gebied ten noorden waar Mariam, Mohamed en familie wonen. We nemen meteen contact met hen op. Gelukkig is alles goed met de hele familie – ook met de familie die in Ouarzazate woont.
We vertrekken naar de Bruchhauser Steine, een rotsformatie met vier rotsen uit stollingsgesteente met allen een eigen naam. Vanaf het Informatie-Center loopt de wandelroute Rothaarsteig omhoog naar de rotsen. De Bornstein is met 92 meter de hoogste rots; de 45 meter hoge Feldstein is de enige van de vier rotsen die beklommen mag worden. Op de top staat een negen meter hoog houten kruis. Reyer is de enige die naar boven gaat. Theo, Els en Corrie vinden het voor deze extra klim te warm. Onderweg komen we veel over flora en fauna te weten middels informatieborden plus er is een plek aangegeven waar vele, vele jaren geleden een jonge vrouw onder de rotsen werd begraven omdat tijdens een onweersbui grote brokken steen naar beneden kwamen.
Wat hebben we deze week al veel gelopen en niet altijd de gemakkelijkste routes. Morgen de laatste dag alweer!
We beginnen de dag héél rustig en maken met de lunch alle restjes uit de koelkast op. Halverwege de middag beginnen we aan de laatste vakantiewandeling en eindigen bij een pizzeria. Na het eten van een heerlijke pizza, het drinken van twee biertjes plus als toegift een vernet branca van het huis moeten en we nog een uur door het bos teruglopen naar het huisje. Precies voor het donker wordt zijn we thuis.
De vakantie zit erop – wat is die week voorbij gevlógen. Behalve het vele plezier samen zijn we sportief bezig geweest: in zes dagen tijd hebben we 62 kilometer gelopen. Nog één nachtje slapen, morgen moeten we om 10.00 uur het huisje uit maar ….. de sleutelbewaarster zegt dat we rustig aan kunnen doen, 13.00 uur is ook goed.
Natuurlijk staan we op tijd op: douchen, ontbijten, inpakken, huisje bezemschoon achterlaten – we hebben de tijd wel nodig als we nog een beetje op tijd thuis willen zijn. We eten onderweg, dat is vanavond al een zorg minder.
Met inmiddels gemaakte plannen voor een volgende keer vakantie samen nemen we afscheid. Els en Reyer zetten ons om 16.00 uur af bij Freddy – Hanzestadcampers; zij zijn om 16.30 uur weer thuis. Het was een meer dan geslaagde week!
We reizen af naar het ziekenhuis in Zutphen. Theo mag onder het mes om een plek uit zijn linker scheenbeen te laten verwijderen. Na een half uur is hij al weer terug in de camper, ingepakt met een kous van knie tot tenen. Over twee weken terugkomen om de hechtingen eruit te laten halen. Jammer dan, dat wordt een klusje voor Corrie want ….. dan zijn we hopelijk al een eindje onderweg richting zuiden voor onze overwintering.
We gaan met Edgar een feestje vieren. Het bedrijf waar hij werkt bestaat 50 jaar; familie is welkom bij de Celebration Party. Wat leuk om te kunnen zien waar Edgar vanaf oktober vorig jaar met zoveel plezier werkt. Tijdens de rondleiding door het bedrijf blijkt dat Theo meer van de hydrauliek weet dan Edgar maar dat is dan ook geen wonder met zijn technische achtergrond; Edgar is ict’er. Vanaf 18.00 uur zijn er diverse foodtrucks en er is een dj. Vanaf 20.00 uur spelen de Caribbean Boys. Halverwege de avond zijn het vooral de gezinnen met kinderen die vertrekken. Wij blijven wat langer. Het is een goed georganiseerd en gezellig jubileumfeest.
We blijven het weekend bij Edgar met de bedoeling op maandag te vertrekken uit Nederland. Helaas loopt het anders. De genezing van Theo’s been gooit roet in het eten. Noodzakelijkerwijs moet hij terug naar de dermatoloog die een ontsteking aan de operatiewond constateert. Dat wordt antibiotica slikken en over twee dagen weer naar het ziekenhuis.
De antibiotica werkt. Na twee dagen ziet de ontsteking er rustiger uit. Maar ….. we mogen nog een weekje in Nederland blijven: volgende week wéér voor controle plus de hechtingen eruit. Het is niet anders; het zekere voor het onzekere, weten dat het goed is voor we het land uit gaan. We hebben geen zin in trammelant onderweg. De week zal snel genoeg voorbij zijn. We krijgen meteen allerlei reacties: “dan kunnen jullie onze nieuwe keuken toch nog zien”, “dan komen we onze nieuwe auto nog showen”. En tja, ziekenhuis Zutphen en Eefde is op een steenworp afstand: we eten nog twee keer met Edgar. Zo helpt iedereen bij het invullen van een extra week in Nederland.
27 september: de hechtingen gaan er uit, de ontsteking is over, blijft nog een klein wondje. Het was een goedaardige vorm van huidkanker die langzaam groeit en niet uitzaait; ze konden alles weghalen. Volgend jaar juni nog een keer controle. We kunnen Nederland éindelijk verlaten, en dát werd tijd. Wat zijn we blij!
Voor we Nederland definitief verlaten gaan we onderweg naar het zuiden nog even bij Gerrie in Gennep langs. Ze is 88 jaar: ze gaat vier keer per week naar het aquacenter aan de overkant van de weg, ze leest voor bij “oude mensen” (zoals ze zelf zegt) en fietst nog regelmatig naar de (klein)-kinderen in Oeffelt. Zo willen wij ook graag oud worden, in goede gezondheid met elkaar.
Leave a comment