Portugal
Hoera, we zijn weer in Europa. Wat we meteen merken is hoe gestrest mensen zich in het verkeer gedragen. Voor het eerst in drie maanden kunnen we weer 80 km per uur rijden; aan alle kanten worden we met hoge snelheid ingehaald. Zelfs door vrachtwagens. En ja, daar zijn ze weer: de files. Als het verkeer van twee banen naar één baan wordt geleid, levert dit hilarische situaties van asogedrag op zoals o.a. de file voorbij rijden en zich er vooraan tussen drukken.
Wat ons verder nog opvalt? De verschillende diersoorten lopen binnen een omheining. Er zijn geen geiten, schapen, koeien en kippen meer op de rijbaan.
Nadat we van de boot zijn gekomen, nemen we na een overnachting op Spaanse bodem de volgende morgen afscheid van Ynske en Ko. Zij rijden verder Spanje in, wij gaan richting Portugal. Omdat we dit voorjaar eerder dan gemiddeld in Nederland terug zullen zijn, gaan we alleen naar een paar favoriete plekjes. We beginnen in Mértola. Het is een leuk plekje aan de rivier maar we hebben het er snel gezien. Het wordt er zo druk dat we de buren door de ramen een hand kunnen geven. Niet echt ons ding zo boven op elkaar gepakt.
We vertrekken naar het ons bekende Mina de São Domingos. We gaan niet naar de camperplaats maar weten een plekje waar het een stuk rustiger is. In dit voormalige mijnwerkersdorp is alles nog bij het oude. Het sanitairgebouw tegenover de kerk, waar men gratis kan douchen, is nog in gebruik – evenals het internetcafeetje met het heerlijke gebak. In de Monte dos Nascedios is het heerlijk wandelen.
En dan ….. is er weer eens iets aan onze aandacht ontsnapt. Nee, deze keer vergeten we niet de klok te verzetten. Dit keer blijkt het ineens Pasen te zijn! Via de app krijgen we een kaartje: fijne paasdagen. Huh, pasen?!
Het gebruik van de douches blijkt dit jaar vol verrassingen. Aan zowel de dames- als zowel de herenkant zijn drie doucheruimten. De eerste keer waren er aan de herenkant in twee ruimten een douchekop – in de derde ruimte was slechts een doucheslang te bespeuren. Theo heeft één douchekop van de herenkant naar de dameskant verplaatst. Probleem opgelost tot ….. de volgende douchebeurt: alle douchekoppen eraf gesloopt. Haha, dan nemen we onze eigen douchekop wel mee.
We gaan een nachtje logeren in eigen huis. Een leuke logeerpartij is het niet. In de avonduren begint het te regenen; bij het naar bed gaan ontdekken we een zwembad in bed. Vanaf de dakrand komen twee straaltjes water langs de zijwand omlaag. Het komt in één van de kastjes terecht van waaruit het op en in bed drupt. Kastinhoud nat, dekbed nat, matras aan één kant nat en één hoofdkussen nat. We hebben een waterbed – helaas geen waterbed om in te slapen! Het water blijft naar binnen lopen, het regent nog steeds en het is pikdonker. Toch zal er wat moeten gebeuren. Theo trekt de regenjas aan en gaat gewapend met zaklamp, droge doek en ducktape het dak op. Het euvel wordt (tijdelijk) verholpen, we kunnen gaan slapen. Gelukkig hebben we een tweede bed – we trekken het hefbed naar beneden. Welterusten.
Na een goede nachtrust is alles de volgende morgen in de zon snel weer droog. Probleem voorlopig opgelost. Hoewel we de kitnaden elk jaar laten controleren zal er nu het één en ander vervangen moeten worden.
Ons volgende favoriete plekje, het Barregem do Alvito, gaat het niet worden. Jammer, we stonden er vorig jaar 12 dagen helemaal alleen. Er is letterlijk niets en niemand. Helaas zijn de weersvooruitzichten voor een paar dagen slecht met veel regen. Het heeft geen enkele toegevoegde waarde om te verkassen. In de regen hier, daar of waar binnen in de camper zitten is hetzelfde. In Mina de São Domingos is in ieder geval nog een dorpswinkeltje en er is water bij het verzorgingspunt. Hoewel ….. aan water geen gebrek, er komt genoeg naar beneden. Gelukkig blijft het in de camper droog.
In de loop van de dag komt er een flinke bak water omlaag. Het regent de hele dag onafgebroken. De hond van Engelse buren staat tot zijn buik in het privézwembad bij hen voor de deur. En een plezier dat het beest heeft. Uitdagend staat hij naar zijn baasje te blaffen: pak me dan. Hoe de buurman de hond ook probeert te lokken, het lukt niet. Vermakelijk om te zien. De buurman heeft geen zin in natte voeten, hij geeft het op en gaat naar binnen; de hond is pas een half uur later klaar met zwemmen.
De volgende dag schijnt de zon en is het zwembad snel opgedroogd. Arme hond!
We hebben er weer een halve “werkdag” opzitten: water vullen, toiletcassette legen, vuilnis weggooien en douchen (vergeet de douchekop niet mee te nemen!). Alles rustig aan en tussendoor koffiedrinken. Daarna ….. is de morgen alweer om.
We vertrekken naar Luz waar we aangesproken worden door een Portugees die belangstelling heeft voor de Marokkaanse prints op onze camper. Hij wil vanaf november dit jaar een half jaar naar Marokko en heeft meerdere vragen. Daarna vertelt hij in rap tempo dat hij 52 jaar is, miljonair is en vanaf zijn 35e jaar niet meer heeft gewerkt, dat hij 11 maanden per jaar in zijn camper rondtrekt en dat hij alleen nog een huis met tennisbaan en zwembad in Evora heeft omdat zijn huidige vrouw dat wil. Het is inmiddels zijn derde vrouw. Zodra een vrouw het rondtrekken in de camper beu is, wordt ze gedumpt en na een tijdje ingeruild voor een ander. Probleem is volgens hem het feit dat Portugese vrouwen het liefst thuisblijven en ….. zijn leeftijd. De meeste vrouwen van zijn leeftijd zijn niet vrij: volgens hem moet hij dan nog minstens 10 jaar wachten en welke vrouw wil er nu het hele jaar door met hem op stap?! We zeggen hem maar niet dat wij inmiddels aan ons 9e jaar onderweg begonnen zijn maar wensen hem veel succes met zijn zoektocht, veel geluk en vooral veel reisplezier.
In de loop van de middag doen we een leuke ontdekking. Bij het vertrek uit Mina de São Domingos hebben we water ingenomen. Niet bij het servicepunt voor campers maar, net als vorig jaar, bij de enige kraan in een hok naast de douches. Vorig jaar geen punt. Nu ….. blijken we ongemerkt warm water te hebben ingenomen! Haha, de volgende morgen was het water nog zo warm dat we ervan konden douchen. Zulke gein hebben we nog niet eerder meegemaakt. De watertank is goed geïsoleerd – zelfs de 2e avond komt er nog lauw water uit de kraan.
In Monsaraz hebben we een leuke ontmoeting met de Malcolm en Vicky – zij komen uit Wales. We maken een praatje en gaan daarna onafhankelijk van elkaar het stadje in om tot de ontdekking te komen dat deze donderdag alle winkeltjes en terrasjes gesloten zijn. Een slecht Engels sprekende mevrouw vertelt ons dat dit is omdat het de “day before a relaxing day” is. Tja, daar worden we niet veel wijzer van – het internet biedt ook geen uitkomst. We zijn snel bij de camper terug en maken ons eigen terrasje samen met de buren met wijn en kaas. De Ierse Aleen sluit zich aan. Nee, geen “aliën”, grapt ze. Ze is 83 jaar en is alleen onderweg. Op deze manier willen wij ook wel oud worden, maar dan met z’n tweeën.
Het wordt een gezellige avond. Iedereen heeft veel gereisd dus er is veel te vertellen. Halverwege de avond komt de Engelse Caroll erbij zitten. Zij woont al haar hele leven in een camperbusje en heeft vier kinderen in een wel erg kleine ruimte groot gebracht. Momenteel is ze gescheiden en is met haar jongste zoon van 15 jaar onderweg. We kunnen tot laat buiten zitten. Al enige dagen is het zo’n 28 graden overdag en het duurt lang voor het ’s avonds afkoelt. Aan het eind van de avond komen we tot de ontdekking dat we allemaal vergeten zijn wat voor het avondeten klaar te maken.
Weer wat grappigs. We dachten dat het nog vier weken te gaan was om op tijd in Nederland te zijn voor de 60-jarige bruiloft van Jan en Gerda. Het blijken nog drie weken te zijn! Gelukkig komen we er op tijd achter. We vertrekken er ook niet eerder voor uit Monsaraz. Na Monsaraz blijven er nog twee weken plus twee dagen over om naar Nederland te rijden. We zullen het met wat minder stops onderweg moeten doen – dan moet het toch lukken. Onze eerste zorg daarna is er aan te denken om de klok nog een keer een uur vooruit te zetten zodra we in Spanje zijn.
Na twee dagen vertrekt Aleen naar Mina de São Domingos en we nemen afscheid van Vicky en Malcolm. Zij gaan naar Evora. Aan het eind van de middag ….. lachen ….. Vicky en Malcolm zijn terug. Evora is slechts een half uur rijden van Monsaraz. Ze vonden de plek in Monsaraz mooier dus – terug maar weer. Wederom is het: gezelligheid kent geen tijd. We hebben ontzettend veel lol samen. Vooral als Sigrid een foto stuurt van poesjes Vicky en Poeki. Als we de foto’s laten zien reageert Engelse Vicky meteen: look Malcolm that’s me – from now on I call you Poeki. Malcolm ziet geen enkele gelijkenis en hoopt dat Vicky het snel vergeet. Op de 18e !! verjaardag van hun hondje Amber (Amber, kiss them goodbye because you won’t see them anymore) nemen we voor de tweede keer afscheid nadat we elkaar op Facebook als vrienden hebben toegevoegd. Dit keer is het een definitief goodbye want we moeten de neus van de camper nu toch echt richting Nederland zetten.
Onze laatste Portugese overnachting is in Terrugem. Midden op de middag arriveren we op een camperplaats aan de rand van het dorp. Vanaf een kleine heuvel kijken we in het dal uit op een zigeunerkamp. En dat is feest. We hebben gratis muziek. Vrolijke zigeunermuziek afgewisseld met fado. Fado is de expressie van verlangen en verdriet. Fado betekent letterlijk “lot”; de muziek heeft veel te danken aan het concept saudade dat verlangen betekent naar dat wat verloren is gegaan. Fadoteksten gaan over liefde, dood, verlangen, tragedie en triomf. Vijf jaar geleden zijn we in Lissabon, waar de fadohuizen door de fadistas zelf worden gerund, naar een speciale fado-avond geweest. Hier krijgen we het zo maar gratis en voor niks op een presenteerblaadje aangeboden. Prachtig!
De volgende morgen is het maar 30 km rijden naar de Spaanse grens. We overnachten in Terradillos.
Op de route tussen Salamanca en Vallodolid wanen we ons even terug in Marokko. Wat een slecht wegdek! Om de paar kilometer staat aangegeven: firme irregular (goh, dat hadden we nog niet gemerkt!) – modere su velocidad (nou, dat doe je vanzelf wel). In plaats van die borden neer te zetten deed men er beter aan de tijd te besteden aan het fixen van de firme irregular.
In Logroño staan we bij het Embalse de la Grajera. We lopen rondom het stuwmeer. We zien herten, eekhoorntjes en ….. een heleboel konijnen. Ze schieten aan alle kanten over het pad om ons heen. Het is bij de konijnen af! Haha. Bij het paviljoen eten we aan het eind van de wandeling een ijsje.
Tijdens de volgende rit laten we Spanje achter ons en gaan we ten noorden van Pamplona de Pyreneeën over. Nee, niet door de sneeuw, wel door de wolken.
We zijn in Frankrijk.
Leave a comment